سه روز مانده به المپیک؛ بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان، جایی برای قدرت‌نمایی کشور‌های جهان در عرصه ورزش، جایی که ورزشکاران رشته‌های مختلف تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا بتوانند قدم روی سکوی قهرمانی آن بگذارند، جایی که موفقیت و کسب مدال در آن قابل مقایسه با هیچ موفقیت و مدالی نیست. جایی که بسیاری از ورزشکاران نامدار جهان حسرت عدم حضور یا عدم موفقیت در آن را می‌خورند.
سه روز زمان باقیست تا المپیک پاریس شروع شود. تب المپیک تمام ورزش جهان را دربر گرفته است، تا حدی که حتی نقل و انتقال ستار‌های فوتبال جهان هم زیاد به چشم نمی‌آید، اما اینجا در ایران با تمام شعارها، هنوز فضای ورزش کشور المپیکی نیست، چرا؟ چون فوتبال برای ما مهم است. فوتبال شکست خورده، فوتبال همیشه بازنده و فوتبال غیرالمپیکی.
سه روز به المپیک باقی‌مانده، رسانه‌ها را که نگاه کنی همه درگیر فوتبال هستند، اینکه کدام بازیکن و باشگاه سقف قرارداد را رد کرده‌اند. اینکه کدام بازیکن بیشتر گرفت و اینکه بالاخره لیگ در کدام ورزشگاه برگزار می‌شود. نه اینکه این مسائل مهم نباشد و نه اینکه بتوان جلوی جذابیت فوتبال را گرفت، نه؛ حرف این است که الان باید فضای ورزش کشور المپیکی باشد، نه فوتبالی. فوتبال به اندازه کافی سروصدا به راه انداخته و به راه خواهد انداخت، اما فعلاً وقت رسیدن به فوتبال نیست، الان فقط باید المپیک را دید و بس.
دردآور است که مثلاً آندرانیک تیموریان بیاید و در مراسم بدرقه المپیکی‌ها باز هم منت متفاوت بودن فوتبال با بقیه رشته‌ها را سر همه بگذارد و کسی هم نگوید که اینجا فقط باید از المپیک حرف زد، نه رؤیا‌های دست نیافتنی فوتبال: «امیدوارم ورزشکاران ایرانی همچون المپیک‌های گذشته برای این مرزو‌بوم افتخار‌آفرینی کنند. البته با احترام به تمام ورزش‌های دیگر، فوتبال را نمی‌توان با هیچ ورزش دیگری مقایسه کرد. فوتبال صنعت بزرگی است که در دنیا سرمایه‌گذاری وسیعی در آن می‌شود. امیدوارم در جام جهانی ۲۰۲۶ تیم ملی ایران از گروه خود به مرحله بعدی صعود کند تا یک افتخار تاریخی را به ارمغان آورد.»
دقت کردید؛ فوتبالی که بیش از نیم قرن است رنگ المپیک به خود ندیده، حتی در مراسم بدرقه المپیکی‌ها هم خود را تافته‌جدا‌بافته اعلام می‌کند و وعده سرخرمن می‌دهد. جای تأسف است که چنین اظهارنظر‌هایی خریدار هم دارد و ما همچنان دنبال این هستیم که چرا فضای ورزش کشورمان در فاصله سه روز مانده به شروع المپیک، المپیکی نیست. فوتبال همچنان بر ورزش کشور سایه انداخته است، هیچ تریدی نیست که ورزشکاران افتخار‌آفرین ایران تا پای جان برای اعتلای نام کشور تلاش می‌کنند، اما جای تأسف دارد که هنوز نمی‌خواهیم بپذیریم که به المپیک رسیده‌ایم.
